Μιά βόλτα στην Ιτέα διάρκειας 30 χρόνων (μέρος 1)...

Καλημέρα σας αγαπητοί φίλοι.
Ας πάμε μια βόλτα στην Ιτέα και ας κάνουμε τους παλιούς να θυμηθούν και τους νέους να γνωρίσουν, όπως μπορούμε ο καθένας. Ας ξεκινήσουμε από το γεφύρι μας, το σήμα κατατεθέν του χωριού μας. Από κάτω του το ποτάμι μας, ο Ενιππέας. Η φύση είχε φτιάξει τη διαδρομή που θα ακολουθούσε. Γεμάτο ψάρια τότε, τρεχούμενα τα νερά του, τόπος για βόλτα αλλά και για παιχνίδι. Οι τεράστιες λεύκες στις όχθες του ίσκιωναν τα νερά του. Από τα πιο όμορφα ποτάμια της περιοχής. Τώρα πια ένα αρδευτικό ποτάμι πλέον έχει πάρει τη θέση του. Παρόλα αυτά το μέρος που είναι το γεφύρι και ο γύρω χώρος παραμένουν πανέμορφα, με πράσινο και παγκάκια για τους επισκέπτες. Κατεβαίνοντας το γεφύρι και μπαίνοντας στο χωριό δεξιά σου βλέπεις το δρόμο προς τη Λάρισα, αγκαλιασμένος από τις τεράστιες λεύκες, όπου κάθε πρωί ο ήλιος έριχνε το φώς του στα φύλλα τους και δημιουργούσε στην άσφαλτο ένα σωρό σχέδια, λες και ήθελε να παίξει μαζί τους. Στην αρχή του δρόμου και δεξιά, η ταβέρνα του Μπότσικα, χώρος διασκέδασης για όλο το χωριό. Σουβλάκια, κρασί και ατέλειωτα γλέντια. Απέναντι του η παλιά μικρή παιδική χαρά, πιο χαμηλά από το δρόμο. Τώρα όλα αλλάξανε, οι λεύκες δεν υπάρχουν, ούτε καν η συχνή κυκλοφορία των αυτοκινήτων που διέσχιζαν το δρόμο, ο Μπότσικας έχει κλείσει και η μικρή παιδική χαρά είναι πια μια όαση πρασίνου για τον επισκέπτη. Συνεχίζοντας αντικρίζεις το κτίριο στο οποίο στεγαζόταν ο σινεμάς. Τρόπος διασκέδασης την εποχή εκείνη για τους νέους και όχι μόνο. Αργότερα ιδρύθηκε το Γυμνάσιο Ιτέας και στεγαζόταν τα πρώτα χρόνια εκεί, στο σινεμά, μέχρι να κατασκευαστεί το καινούργιο Γυμνάσιο στο Λιβάδι, έξω από το χωριό. Αργότερα μετατράπηκε σε ντισκοτέκ ‘Μagik’για τη μοντέρνα νεολαία του χωριού. Νέοι και νέες από όλη την ευρύτερη περιοχή ερχόταν για διασκέδαση. Τώρα το κτίριο εγκαταλελειμμένο. Πιο κάτω και στο αριστερό μας χέρι ήταν το νηπιαγωγείο του χωριού και αργότερα το βενζινάδικο του Δημήτρη Χριστοδούλου(Ψαρρή), εκεί που είναι τώρα η παλιά πλάστιγγα. Απέναντί της το σπίτι και η τελευταία επαγγελματική στέγη του Φάνη Ανδρεάδη(ποδηλατάδικο). Τώρα συνταξιούχος πλέον. Σήμερα το μόνο που θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή είναι η παλιά πλάστιγγα. Αμέσως μετά από το κτίριο του Ανδρεάδη και δεξιά μας το ξυλουργείο-σιδεράδικο του κυρ-Νίκου Ντινόπουλου. Εκεί επισκεύαζαν τα κάρα και αργότερα τα μαλκότσια τους οι χωριανοί, στον Νικόλα τον Σιάι, έτσι τον φώναζαν. Πολλοί νέοι έμαθαν τη τέχνη του σιδερά στο εργαστήρι του. Δίπλα του ακριβώς η ταβέρνα του Φόντα, το στέκι των μερακλήδων. Χαλασμός από κόσμο, ειδικά στις απόκριες και στα πανηγύρια . Αργότερα εκεί ήταν το βιβλιοπωλείο των αδελφών Ντελή και σήμερα τη θέση του έχει πάρει ένα σύγχρονο οδοντιατρείο για τις ανάγκες των κατοίκων του χωριού. Αμέσως μετά, βρίσκεται σήμερα το ηλεκτρολογείο του Κώστα Γιαννάκου. Εκεί τη δεκαετία ’80 ήταν το σιδεράδικο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου(Μαρούτσου) και τη δεκαετία ’90 η καφετέρια των Κώστα και Βασίλη Γιαννάκου ή αλλιώς το «καφέ του Ναύτη», όπως εμείς το λέγαμε. Συνεχίζοντας αντίκριζες το καθαριστήριο της κυρα-Ελένης, η "Γαρδένια". Αργότερα έγινε η καφετέρια του γιού της. Σήμερα εγκαταλελειμμένο. Από την απέναντι ακριβώς μεριά του δρόμου και στη δεκαετία ’80 έγινε το καφεζαχαροπλαστείο "Αχίλλειον", η γνωστή σε όλους μας ‘Βάσω’. Υπάρχει κάποιος που δεν έχει γευτεί τον καφέ ή το γλυκό της; Υπάρχει άραγε κάποιος που τη δεκαετία ’80 δεν είδε ταινία στη Βάσω; Πόσες και πόσες παρέες τις βραδιές που το χωριό βολτάριζε δεν έφαγαν και από το παγωτάκι της!! Ίσως από τα διαχρονικότερα μαγαζιά του χωριού. Ακόμα και σήμερα, οι αγώνες του Ολυμπιακού στην τηλεόραση της Βάσως έχουν άλλη χάρη. Από αυτό το σημείο και μέχρι το γεφύρι γινόταν και η βόλτα του χωριού κάθε Κυριακή βράδυ τα καλοκαίρια. Χωμάτινος τότε ο δρόμος. Σήμερα ασφαλτοστρωμένος με νησίδα στη μέση, γεμάτη πράσινο και με μεγάλα φώτα. Θα τα ξαναπούμε ……Φίλοι μου να είστε όλοι καλά....

Κουτσιαριώτης Νοσταλγός