- Ο Μύθος για τους "φίλους" μας

Εγινα πενήντα, για να καταλάβω πως, η γιαγιά είχε απόλυτο δίκιο σε ένα πράγμα που μου είχε πεί κάποτε, και που ως τώρα ποτέ δεν είχα πιστέψει.

Βλέπεις κυκλοφορούν αρκετοί μύθοι, και ένας απο αυτούς είναι τόσο πολύ διαδεδομένος, ώστε κατάντησε κανόνας.
Ο μύθος, πως  
"Στις δύσκολες στιγμές καταλαβαίνεις τον φίλο".
Να εξηγήσω λοιπόν γιατί το θεωρώ μύθο.!!!
Σε μια δύσκολη στιγμή, ίσως σε βοηθήσουν ή σου σταθούν κάποιοι φίλοι, μα ίσως και να μην σου σταθούν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήθελαν υποχρεωτικά. Ίσως να μην μπορούσαν. Απο την άλλη πάλι, δεν σημαίνει πως όποιος σου σταθεί σε μια δύσκολη, είναι αληθινός φίλος σου. Ίσως το κάνει υστερόβουλα, γιατί μπορεί να ελπίζει σε κάποια ανταπόδωση, ή να του έχεις υποχρέωση μετά.
Έλεγε η γιαγιά θυμάμαι τότε με τον δικό της πάντα τρόπο:
"Καθι άνθρουπος πιδούλι΄μ μπουρεί να κάν΄καλά τουν λυπημένουν. Κανένας όμους δεν μπουρεί να κάν΄ καλά τουν χαρούμινουν. Στην χαρά σ΄ να τους δείς τι θα κάν΄"
Σε ελεύθερη μετάφραση: 
"Κάθε άνθρωπος μπορεί να υποκριθεί τέλεια τον λυπημένο. Κανένας όμως δεν μπορεί να υποκριθεί τέλεια τον χαρούμενο αν δεν χαίρεται στ' αλήθεια. Στην χαρά σου φαίνονται οι φίλοι σου παιδί μου".

Ποτέ δεν ξέχασα αυτήν την κουβέντα της.
Καθόμουν και αναρωτιόμουν για χρόνια, "μα πώς είναι δυνατόν, κάπου θα έκανε λάθος η γιαγιά".

Όχι φίλες και φίλοι, δεν έκανε κανένα λάθος.
Την αλήθεια έλεγε, απλά το φτωχό μυαλό και η απειρία μου δεν με άφηναν να την δω. Και τα παραδείγματα διαδέχονταν το ένα τ' άλλο.

Κέρδισε ο Θανάσης π.χ κάποια χρήματα στο λαχείο.
Κανέναν από τους δήθεν φίλους του δεν άκουσα να πει "μπράβο στον Θανάση, σε καλή μεριά, πάμε να τον συγχαρούμε". Κάποιος είπε θυμάμαι, "ρε τον κωλόφαρδο τον Θανάση", άλλος είπε "καλά, σ' αυτόν βρήκαν να πέσουν τόσα λεφτά;", άλλος πάλι "τέτοιος βλάκας που είναι, σε λίγο δεν θα έχει μία πάλι", ή "κοίτα ρε που πάνε τα λεφτά".
Χαιρέκακα και μίζερα τα λόγια τους, γεμάτα φθόνο και ζήλια. Όταν όμως είχε τρακάρει, τρέχανε να τον δούνε τάχα στο νοσοκομείο, και δήθεν θα μαζεύανε και χρήματα να φτιάξει το αμάξι του, και που ποτέ δεν το δέχτηκε θυμάμαι ο "βλάκας" και ο "κωλόφαρδος" Θανάσης.
Πόσες φορές έχετε δεί τους δήθεν φίλους η φίλες σας να χαίρονται στην χαρά σας;
Πόσες φορές ακούσατε να λένε μπράβο και να χαίρονται για σας, όταν σας είδαν να κυκλοφοράτε χεράκι χεράκι με το όμορφο ταίρι σας;
Πόσες φορές αντίθετα δεν ακούσατε να σιγομουρμουρίζουν, "δες ρε το χτικιό με τι κυκλοφοράει" ή "καλά, μυωπία έχει"; Πόσες φορές δεν ένοιωσα τον φθόνο και την κακία απο τόσους που πέρασαν και γύρισαν την πλάτη μια μέρα, χωρίς αιτία στην ουσία, και δίχως λόγο;
Και θα μπορούσα εδώ, να γράψω τόσα πολλά παραδείγματα καθημερινής μιζέριας, δικά μου μα και πολλών άλλων, που θα καθόσασταν να διαβάζετε για ώρες.
Εσύ που ίσως διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πιστεύεις στ' αλήθεια πώς στην λύπη σου καταλαβαίνεις τους φίλους σου, κι όχι στην χαρά σου;
Παύλος