Με τα κέρματα και το κομπόδεμα...

Όταν υπήρχε η δραχμή και το πενηνταράκι υπήρχαν και οι δεκάρες οι εικοσάρες οι πεντάρες.
Σπάνια τις εύρισκες κάτω στον δρόμο από απρόσεκτους αλλά και όταν τις εύρισκες έσκυβες και τις μάζευες.

Ο παππούς έδινε μια δραχμή στον εγγονό και τον έστελνε στον ψιλικατζή να του πάρει πέντε τσιγάρα χύμα στούκας χωρίς φίλτρο ή χωρίς και με τα ρέστα να πάρει ότι θέλει.
Για τα τσιγάρα θα έδινε μισή δραχμή.
Με ένα φράγκο (δραχμή) αγόραζες 10 καραμέλες εκτός απ’τις γάλακτος (τις φλόκες) που έκαναν μια εικοσάρα η μία. Ακούγεται αστείο αλλά έπαιρνες μερικές καραμέλες βουτύρου ή κανέλας ή τσάρλεστον ή χαπαχούπες (χαρτάκια).

Οι μανάδες έστελναν τα παιδιά στον μπακάλη με ότι κέρματα τους είχαν μείνει στο ξεφτισμένο πορτοφολάκι τους "θέλω δύο δραχμές σαλάμι..."
Ντρεπόντουσαν να πάνε οι ίδιες. Το χαρτί του μπακάλη ζύγιζε περισσότερο από το προϊόν. Κουδούνιζαν οι τσέπες με τα κέρματα στον δρόμο που κουβαλούσες.

Οι ηλικιωμένοι έδεναν με το μαντήλι τους τις δραχμές κομπόδεμα το έλεγαν και κοιμόντουσαν με αυτό. Όπου πήγαιναν για ψώνια ξετύλιγαν το μαντήλι και έβγαζαν τα κέρματα για να πληρώσουν.
Ένοιωθαν ευτυχισμένοι όταν μπορούσαν να δίνουν μια δυό δραχμές στα εγγόνια τους και να τα στέλνουν στον ψιλικατζή να αγοράσουν κάτι.

Το λαϊκό λαχείο παλιά έδινε κέρδη 100-200-500 δραχμές και φυσικά και μεγαλύτερα
ποσά.
Θα θυμηθώ ένα γείτονα που είχε κερδίσει ένα πεντακοσάρικο.
Φωνές...χαρές...γέλια...ευχές.
Θα έπαιρνε ανάσα, θα έριχνε και λίγο τον λογαριασμό στο τεφτέρι του μπακάλη και κάτι θα έπαιρνε στα παιδιά.