Η Εκκλησιά μας ο Αϊ Δημήτρης

Γράφοντας για τη βρύση του χωριού μου, του Πέτρινου Καρδίτσας, την είχα χαρακτηρίσει σημείο αναφοράς, που, δυστυχώς σήμερα ξεχασμένη και εγκαταλειμμένη από όλους εκείνους που υπηρέτησε επί αιώνες, αργοπεθαίνει στην αγκαλιά του φιλόξενου βουνού που την γέννησε και την τροφοδοτεί επί αμέτρητους αιώνες τώρα.
Θρηνεί, κλαίει και αφουγκράζεται μήπως κάποιος την ακούσει και τρέξει προς βοήθειά της, αλλά αλίμονο, κανείς...
Μα τόση κωφότητα έπεσε στο χωριό μας! ! !
Αν όμως η βρύση έπαψε να είναι σημείο αναφοράς, δεν συνέβη το ίδιο με τον Αϊ Δημήτρη, την Εκκλησιά του χωριού μου. Στέκι, αγέρωχη και ανανεωμένη, επί αιώνες τώρα και υπηρετεί με ζήλο και θέρμη τα παιδιά της.
Εδώ οι Πετρινιώτες παίρνουν άριστα, την προσέχουν όπως τους προσέχει και Εκείνη...
Η Εκκλησιά είναι με γυναικωνίτη, δηλαδή χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη, το γυναικωνίτη και τον κυρίως Ναό. Ο γυναικωνίτης παλαιότερα χωριζόταν με δικτυωτό ξύλινο πλέγμα, που πλέον καθαιρέθηκε και καλώς. Ο κυρίως Ναός είναι τρίκλητος, με μικρότερα τα δύο άκρα.
Το αριστερό τμήμα, θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, φιλοξενούσε τους πιτσιρικάδες και για να καθόμαστε ήσυχοι, ο Επίτροπος (αιωνία η μνήμη του) με ένα μακρύ καλάμι στο χέρι μας επανέφερε στην τάξη διακριτικά. Το μεσαίο το καταλάμβαναν οι γεροντότεροι και οι ηλικιωμένοι.
Τέλος το δεξιό οι νέοι άνδρες, που κλεφτά και με μεγάλη διακριτικότητα έριχναν και καμιά κλεφτή ματιά προς το γυναικωνίτη.
Στην Εκκλησία προσέτρεχαν συνήθως κατά οικογένειες και εκείνο που έμεινε στην μνήμη μου είναι οι ψηλόλιγνες και λυγερές Καραγκούνες με τις παραδοσιακές φορεσιές τους. Με σειρές φλουριά στο μέτωπο και στο στήθος, τα πολύχρωμα κεντίδια και τη διπλή σεγκούνα με προεξέχουσα την άσπρη που έφθανε μέχρι τον αστράγαλο, ήταν χάρμα οφθαλμών.
Δεν χόρταινες να τις θαυμάζεις.
Τις μεγάλες γιορτές μετά τον εκκλησιασμό στήνονταν μεγάλος χορός στην πλατεία του χωριού.
Και όταν λέμε χορός εννοούμε περισσότερες από 50-60 γυναίκες.
Κλειδωμένες μεταξύ τους με τα χέρια στη μέση σε ένα σύνολο, αρμονικά και με χάρη, άρχιζαν το τραγούδι και το χορό σε δύο στάσεις για να ξεκουράζονται, που διαρκούσε μέχρι προχωρημένο μεσημέρι.
Μπροστά το χορό έσερναν οι μεστωμένες και ακολουθούσαν τα κορίτσια.
Όλα με χάρη, ομορφιά και μεγαλοπρέπεια, άλλο πράμα, μεγαλειώδες.
Και γύρω γύρω οι γεροντότεροι και οι νέοι να απολαμβάνουν το θέαμα.
Βέβαια το γλέντι συνεχιζόταν κάπου αλλού, αλλά πού δεν θυμάμαι, συγχωρείστε με.
Βλέπετε όλα τότε περιστρέφονταν γύρω από την Εκκλησιά.
Εκεί μας πήγαινε η μάνα μας νήπια σαράντα ημερών να λάβει σαράντιση από τον λειτουργό του Υψίστου. Εκεί γινότανε ο γάμος, το ιερό αυτό μυστήριο που κρατά ενωμένους δύο ανθρώπους για ολόκληρη τη ζωή τους. Σήμερα δυστυχώς καθιερώθηκε και ο πολιτικός γάμος, δηλαδή μια δικαιοπραξία στο Δημαρχείο παρουσία ολίγων συγγενών, χωρίς μεγαλοπρέπεια και χάρη.
Μα η κάθε κοπέλα ζει και υπάρχει, θα έλεγα, για αυτή τη στιγμή. Να γίνει νυφούλα στολισμένη με περισσή επιμέλεια να την καμαρώσουν γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλοι.
Αλήθεια ποιόν ρώτησε η συγκυριακή εκείνη πλειοψηφία και τροποποίησε έναν θεσμό αιώνων;;;
Οι θεσμικές αλλαγές πρέπει να γίνονται από το λαό και μόνο, όχι από τη Βουλή, εκτός αν είναι εξουσιοδοτημένη προς τούτο από το λαό, όπως γίνεται με την αναθεώρηση του συντάγματος ή κάνω λάθος;;;
Τέλος από εκεί θα φύγουμε, δηλαδή από την Εκκλησιά, για το αιώνιο ταξίδι και εκεί θα βρούνε παρηγοριά συγγενείς και φίλοι.

Κωνσταντίνος Γαλλής