Έβγαιναν οι μπούρδες από την αποθήκη όπου ένα χρόνο περίμεναν καρτερικά η μία πάνω στην άλλη κατά δεκάδες, δεμένες με σπάγκο, και ετοιμάζονταν οι ποδιές.
Κατέβαιναν οι ορεινοί εργάτες, ολόκληρες οικογένειες και ζητούσαν σπίτια και δουλειά.
(Πόσες κοπέλες έμειναν νύφες στο χωριό εκείνη την εποχή! Ερωτεύτηκαν!)
Μαζί με τους ορεινούς, έφταναν και οι τσιγγάνοι.
Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τους τσιγγάνους!
"Ήταν κλέφτες και έπαιρναν παιδιά" έλεγε η μάνα μου.
Έτσι με φοβέριζε!
Εγώ κάθε καλοκαίρι, από το ήλιο, μιας και όλη μέρα ήμουν στα σοκάκια και έπαιζα, η μάνα μου φώναζε να μαζευτώ στο σπίτι, αλλά εγώ που να καταλάβω από φωνές τότε, το παιχνίδι είχε προτεραιότητα. στο τέλος, γινόμουν "γυφτάκι". (Μετά στεναχωριόμουν όταν οι φίλοι μου με αποκαλούσαν "γυφτάκι" αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
"Θα σε πάρουν στα τσαντίρια σοκακιάρα! Θα σε πάρουν και θα σε πουλήσουν!"
Ποιος χαμπάριαζε! Δε πα να έλεγε ότι ήθελε. Καλοκαίρι ηταν!
Έρχονταν που λέτε οι τσιγγάνοι, αρχές Σεπτέμβρη και έστηναν τα τσαντίρια τους έξω απ το χωριό. Όλη μέρα, πάνω κάτω στο δρόμο τα γυφτάκια να κουβαλάνε πέτρες, ξύλα, νάιλον, για να βοηθήσουν τους μεγάλους. Την επόμενη μέρα το πρωί, ένα μικρό τσιγγάνικο χωριό, είχε ξεφυτρώσει δίπλα από το δικό μας!
Τραγούδια και χοροί ακούγονταν κάθε βράδυ από τον καταυλισμό.
Κάπου κάπου έστηναν καυγάδες και τα κλάματα και οι φωνές χαλούσαν την ηρεμία της βραδιάς.
Έβγαιναν οι τσιγγάνες σεργιάνι ζητιανιά, όλο και κάτι θα τους έδιναν οι καλοκάγαθες γυναίκες του χωριού, και αν τυχαινε να μη τους έδιναν, άρχιζαν τις κατάρες και τις βρισιές. Ο φόβος φυλάει τα έρμα λένε, γι αυτό πάντα γύριζαν στα τσαντίρια με γεμάτα χέρια και το υφασμάτινο σακούλι που είχαν δεμένο μέσα από τις μακριές τους φούστες να κουδουνάει από τις πενταροδεκάρες.
Οι άντρες τσιγγάνοι πήγαιναν στα καφενεία για να γνωρίσουν τους ντόπιους κτηματίες και να κανονίσουν μαζί τους συνεργασία. Τότε δεν είχαμε συλλεκτικές μηχανές για να μαζεύουμε το βαμβάκι από το χωράφι, οπότε τα φθηνά εργατικά χέρια των τσιγγάνων γίνονταν ανάρπαστα.
Από το χάραμα ξεκίναγε το πανηγύρι.
Τρακτέρ, πλατφόρμες, εργάτες, μπούρδες παραφουσκωμένες με βαμβάκι, το καντάρι κρεμασμένο στο δέντρο, φωνές και τραγούδια. Και δώστου να μαζεύουν με γυμνά χέρια τις αφράτες καντήλες και δώστου να βάζουν κόντρα ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα κιλά.
Και σαν ο ήλιος έδυε, τις φόρτωναν στις πλατφόρμες και γύριζαν κατάκοποι στο χωριό.
Οι πιο αδύναμοι πάνω στην πλατφόρμα να τις κατεβάζουν στην άκρη και οι πιο γεροδεμένοι να τις φορτώνονται στην πλάτη. Με τη σειρά, τις άδειαζαν και έκαναν μια στοίβα, ένα βουνό, από αφράτο βαμβάκι.
Χαρά που είχαμε εμείς τα μικρά σα βλέπαμε την στοίβα να μεγαλώνει!
Ανεβαίναμε στην κορυφή, μαζί με τα γυφτάκια,(τζάμπα με φοβέριζε η μάνα μου) και κατεβαίναμε κυλώντας κάτω!
Μας έπιανε φαγούρα, αλλά, ποιος νοιαζόταν;
Ένα γρήγορο πλύσιμο με το λάστιχο στην αυλή και τρέχοντας δαρμένα στα κρεβάτια μας μιας και είχαμε σκορπίσει το βαμβάκι από τον όμορφο σωρό....
Και ξαφνικά σταμάτησαν να έρχονται οι ορεινοί και οι τσιγγάνοι.
Γέμισε ο κάμπος συλλεκτικές μηχανές.
Μάζεψε ο πατέρας μου τις μπούρδες μαζί με το καντάρι και τα φύλαξε στην αποθήκη.
Η αποθήκη άδεια. Χωρίς σωρούς από βαμβάκι να παίζουμε και να κάνουμε κωλοτούμπες.
Αν πω ότι μου λείπει θα με πιστέψετε;;
Kαλό απόγευμα....
(Μια χρονιά, τα Χριστούγεννα βρήκα τις καλοκαιρινές παντόφλες που είχα χάσει στο σωρό)
Σούλα Παπαλάμπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.
Ο διαχειριστής