Έτσι ήταν κάποτε το οικογενειακό τραπέζι στο χωριό μας...

Έτσι ήταν κάποτε το οικογενειακό τραπέζι στο χωριό μας...

Στην καθορισμένη ώρα όλοι συγκεντρωμένοι μεσημέρι και βράδυ.
Δεν υπήρχαν προτιμήσεις στο μενού ότι είχε μέσα η κατσαρόλα.
Διαμαρτυρίες φυσικά και υπήρχαν από τους μικρούς όπου πυροσβέστης η γιαγιά που τους εξηγούσε ότι τα παλιά χρόνια δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε.
Και εκείνοι την δικαιολογούσαν για το ξεροκόμματο που είχε πάντα στην τσέπη της για ασφάλεια.
Γελούσαν οι υπόλοιποι αλλά όταν αυτή άρχιζε τις ιστορίες σοβάρευαν τα πράγματα.

Αποφάγια δεν υπήρχαν ποτέ στον τενεκέ.
Στην αυλή υπήρχε σκύλος, γάτα, κοτόπουλα, μισίρια, χνάρια (ζήκια, παπιά) και ο καθένας έπαιρνε την μερίδα του.

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα φαγητού  ήταν συγκεκριμμένο.
Όσπρια...φασουλάδα συνοδεία ρέγγας....φακές συνοδεία σαρδέλας παστής....αρβύθια συνοδεία λακέρδας και φυσικά ελιές με προτίμηση τις θρούμπες, ενώ τα αυγά πάντα φρέσκα απο τις κοτοφωλιές.

Όλα τα συνοδευτικά δεν ήταν τα αγαπημένα των παιδιών και φυσικά όχι σε ποσότητες για ευνόητους οικονομικούς λόγους.
Ο μπακάλης δεν αντιδρούσε όταν του ζητούσες ολίγα.

Η μακαρονάδα φυσικά με σάλτσα μπελτέ μπόλικη και ζεματισμένη με φυτίνη για να σε πιάνεται.
Κεφτέδες με κατεψυγμένο κυμά με έξτρα λίπος από φρέσκο (δώρο του χασάπη) για να νοστιμίζει   και να σου προσθέτει κανένα δράμι.
Σπανακόρυζο για να βάζουν σίδηρο τα μικρά που το έτρωγαν με δυσκολία συνοδεία τηγανιτού αυγού, ενώ το απόγευμα στο ενδιάμεσο του παιχνιδιού έτρωγαν φέτα ψωμιού με ζάχαρη πασπαλισμένη απο πάνω με νερό ή λάδι για να μην φεύγει απο τον αέρα.

Τα πρωϊνά ψάρι από τον ψαρά που περνούσε απ΄έξω φωνάζοντας με το τρίκυκλο και με το πλατύ καλάθι στο κεφάλι που γνώριζε το target group....οπότε η μαρίδα....η σαρδέλα...η γόπα και το σαβρίδι είχαν σουξέ.

Και η Κυριακή που θα είχε το ταψί στον εξωτερικά χειροποίητο φούρνο με κοτόπουλο, γαλοπούλα ή χνάρια (ζήκια) αυλής ντόπια συνοδεία μπόλικης πατάτας υπολογίζοντας και τον φούρναρη που θα έβαζε χέρι με πηρούνι (δικαίωμα).

Και στο σχολείο με το κίτρινο δωρεάν τυρί των συμμάχων, και το μεσημέρι με το φαϊ, και το απόγευμα με πελτέ ή με λάδι και ρίγανη, και το βράδυ ελαφρά.

Αφήνω για το τέλος το ψωμί (το θεμέλιο) όπως το έλεγαν τότε οι μεγαλύτεροι που καθημερινά ήταν απαραίτητο γιατί έπαιζε και το πρωϊνό με γάλα παπάρα φρέσκο κατευθείαν απο την αγελάδα που φυσικά είχε και το παραμικρό σπίτι....

πίσω στα παλιά