Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018

Το πρώτο μου ποδήλατο...

Ποδηλατάς ήταν ο πατέρας μας και στο συνεργείο του μάθαμε, η αδερφή μου κι εγώ, γονατισμένες στο τσιμέντο φτιάχνοντας φόλες ποδηλάτων και πλένοντας με βενζίνη μηχανές, τα πρώτα γράμματα της ζωής.
Είχε και τα καλά της η υπόθεση όμως, μιας κι απόχτησα το πρώτο παιδικό ποδήλατο, σχετικά νωρίς θαρρώ, στο χωριό.
Πρώτη δημοτικού ήμουν, όταν ο πατέρας κατέβηκε στην Αθήνα, για να δώσει την πρώτη παραγγελία παιδικών ποδηλάτων και με πήρε μαζί του. Εκτός του ότι τον ζάλισα να ανεβοκατεβαίνω άπειρες φορές τις σκάλες της Ομόνοιας (τώρα απορώ με την υπομονή του κι αναγνωρίζω το πόσο του έλειπε να χαζεύει το παιδί του να κάνει "βλακείες"), άρπαξα ένα ποδήλατο με βοηθητικά ροδάκια και πετάχτηκα για μια βόλτα καταμεσής της λεωφόρου Αλεξάνδρας, νομίζοντας πως είμαι στο χωριό μου, όπου μόνο κάρα και ποδήλατα κυκλοφορούσαν στους δρόμους και παιδιά που έσερναν τα πόδια στον κουρνιαχτό που΄μοιαζε με βελούδινη πούδρα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έτρεξαν πίσω μου, έντρομοι, τόσοι άντρες.
Εκείνο λοιπόν έγινε το πρώτο μου ποδήλατο.
Το περιμέναμε πως και πως να έρθει με το τρένο από την Αθήνα -πλην εμού που ήμουν η άμεσα ενδιαφερόμενη - και όλη η παλιοπαρέα της γειτονιάς: η αδερφή μου πρώτη και καλύτερη, η Ευδοξία και η Ρούλα, οι "κουμπαρούλες" που τις έλεγε ο πατέρας ως τα τελευταία του, γιατί τις είχαν βαφτισμένες με τη μάνα μου, ο Νίκος ο Νικολακέικος, ο Ρούλης, η Παναγιώτα, η Σταυρούλα, η Βάσω κι η Αντωνία, ξαδέρφες μας αυτές και άλλα ακόμα παιδιά που μαζεύονταν εκεί.
Το σπίτι μας με τη μεγάλη αυλή και τον κήπο με τα πολλά δέντρα ήταν τόπος συγκέντρωσης πολλών παιδιών. Είχε πολλές κρυψώνες (μιας και υπήρχαν το παλιό σπίτι, ο αχυρώνας, ο στάβλος, τα κοτέτσια) και στα δέντρα μας ήταν δεμένες κούνιες, μονόζυγα, ένα σκοινί δεμένο για το άλμα εις ύψος, και πολύ χώρο για ομαδικά παιχνίδια.
Χώρια που΄χαμε και μια μαμά, που όλο και κάτι είχε να κεράσει τα παιδιά.
Το ποδήλατο ήρθε μετά από μέρες σκληρής αναμονής κι εγώ ανέβηκα καμαρωτή κι άρχισα τα πάνω κάτω στο δρόμο με τις βοηθητικές ροδούλες. Πίσω μου τρέχανε όλα τα παιδιά και περίμεναν να χορτάσω βόλτες και να τους το δώσω. Κάποια στιγμή έβγαλα τις βοηθητικές. Έφαγα τα μούτρα μου πάνω σ ένα σωρό από άμμο και τα γόνατά μου γέμισαν πληγές, ώσπου να μάθω να ισορροπώ.
Όταν πήρα τον αέρα, είπα να ανοίξω σχολή οδηγών ποδηλάτου!
Στο ποδηλατάκι μου θα μαθήτευαν όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Είχα βρει ένα πολύ απλό τρόπο να τους διδάσκω την ισορροπία, χωρίς καμιά δυσκολία και κυρίως χωρίς να τρώνε τα μούτρα τους.
Τα μαθήματα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον η γιαγιά η Νικολάκαινα από δίπλα - θα΄ταν καμιά 50αριά χρονώ τότε, μα φορούσε μαύρα φουστάνια κι ένα μαύρο τσεμπέρι μόνιμα στο κεφάλι, ποτέ δεν ρώτησα γιατί. Το δικό της όνομα δεν το ακούσαμε ποτέ, μιας και όλες οι γυναίκες τότε μετά το γάμο τους το εγκατέλειπαν και έπαιρναν το όνομα του αντρός τους.
Νικολάκης ο άντρας της, Νικολάκαινα εκείνη λοιπόν!
Οι γιαγιάδες τότε φάνταζαν εκατοχρονίτισσες στα μάτια μας.
Ω, της εκπλήξεως λοιπόν, που η γιαγιά μου ζήτησε κάποια μέρα να της μάθω ποδήλατο.
Το μελέτησε αρκετά ως φαίνεται το θέμα, αναγνώρισε την μεταδοτικότητά μου στο άθλημα και το αποφάσισε. Τότε δεν είχαμε, βλέπετε, βρύσες στα σπίτια μας κι οι γυναίκες αναγκάζονταν να κουβαλούν νερό πόσιμο από την κεντρική βρύση του χωριού, που για τη δική μας γειτονιά έπεφτε πολύ μακριά. Έτσι κάποιες νεώτερες γυναίκες χρησιμοποιούσαν τα ποδήλατά τους για τη μεταφορά του νερού. "Γιατί όχι κι εγώ", θα σκέφτηκε η Νικολάκαινα!
Κοιτάζοντας τη φιγούρα της γιαγιάς, μου φαινόταν εξαιρετικά αστείο να τη δω πάνω σ ένα ποδήλατο. Όμως επικράτησε το ένστικτο της δασκάλας και συμφώνησα να ξεκινήσουμε αμέσως τα μαθήματα!

Πώς όμως να της διδάξω στο ποδηλατάκι που΄χα τον τρόπο μου;
Κάπως ψηλή έπεφτε γι αυτό!
Μετά από ένα συμβούλιο παιδιών αποφασίστηκε να της μάθουμε στο ποδήλατο του παππού του Νικολάκη. Την ανεβάσαμε λοιπόν απάνω τη γιαγιά κρατώντας όλοι το ποδήλατο για να μην πέσει. Ξεκίνησε κάποια στιγμή εκείνη και την υποστηρίζαμε όσοι μπορούσαμε, ώσπου να νιώσει την ισορροπία. Οι υπόλοιποι έτρεχαν από πίσω με ενθουσιασμό! Κάποια στιγμή έκανα νόημα στους άλλους να την αφήσουν, αφού έκρινα πως "το είχε". Μόλις την αφήσαμε όμως (γελώ τώρα που το θυμάμαι) η γιαγιά έκανε μια κίνηση απότομη και πάρτην κάτω με τις φουστάνες της και το τσεμπέρι!
Τρομάξαμε γιατί την είδαμε καπακωμένη από το ποδήλατο και τρέξαμε να φωνάξουμε τον παππού το Νικολάκη να τη σηκώσει. Ο παππούς ήρθε αμέσως και της έβαλε τις φωνές:
"Καλά μαρή! Αυτά είνι κούτσικα και δεν τα κόβει του κιφάλι! Ισύ γκουτζιάμ γνέκα πού ανιβέντς στου πουδήλατου τ αντρικό! "
Μαύρισε το ένα μάτι της καημένης της γιαγιάς από το πέσιμο και κυκλοφορούσε για μέρες μ ένα μαντήλι δεμένο στο κεφάλι που της το σκέπαζε. Από τότε τη λέγαμε "Μοσέ Νταγιάν" κοροϊδευτικά!
(Για τους νεώτερους: ο Νταγιάν ήταν ισραηλινός ηγέτης της εποχής που έχασε το αριστερό μάτι του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έκτοτε φορούσε ένα μαύρο «πειρατικό» κάλυμμα για το υπόλοιπο της ζωής του, κάτι που τον έκανε μία από τις πιο διάσημες φιγούρες της διεθνούς πολιτικής και ελκυστική φυσιογνωμία για εμάς τα παιδιά).

[Το κείμενο, βέβαια, έχει ενδιαφέρον περισσότερο για κείνους που ζουν και είναι από την Ιτέα και γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις. Παρακινήθηκα απλά από την καλή μου Μαρία Μπούχλη που καταγράφει υπέροχα ιστορίες από τα δικά της παιδικά χρόνια και την ευχαριστώ γι αυτό!]

Πηνελόπη Σ. Ανδρεάδη


10 σχόλια:

Παύλος Σαμαράς είπε...

Για μας που γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις είναι οτι καλύτερο μπορούσαμε να διαβάσουμε και να θυμηθούμε παρέα με το πρωινό καφεδάκι. Γλυκιά μου συμμαθήτρια μου θύμησες πολλές όμορφες στιγμές από κείνες που ζήσαμε πιτσιρίκια στο χωριό.Επιτέλους ξεκίνησες να γράφεις, στο ζητούσα σε κάθε μας κουβέντα, χαίρομαι που εισακούστηκα...

Πηνελόπη Ανδρεάδη είπε...

Καλημέρα! Και να πίναμε μαζί το πρωινό καφεδάκι! Πόσα έχουμε να λέμε κάθε φορά! Παρακινήθηκα να γράψω περισσότερο από μια φίλη, που μου αρέσουν πολύ οι καταγραφές των παιδικών της χρόνων!

ΛΕΓΚΩ ΕΛΕΝΗ είπε...

Το κείμενο έχει ενδιαφέρον για όλους,Πηνελόπη μου.
Μία εξαιρετική αφήγηση,που μέσα από βιωματικές μνήμες,αναδυκνείει τόσα ηθογραφικά στοιχεία του τόπου μας,μιας εποχής σκληρής κι αθώας μαζί. Μέσα από την αφήγησή σου,σκιαγραφούνται κ κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου,διαμορφωμένα από τα μικράτα σου! Κι όχι μόνο. Τι πατέρας,αυτός που φρόντισε τόσα να φτιάξει στην αυλή σας,να σε "κουβαλήσει" μαζί του στην Αθήνα... Τι όμορφα που περιγράφεις τη γιαγιά κ τη δίψα της για συμμετοχή στη ζωή... Υπέροχο ,Πηνελόπη μου.
Κ φυσικά,πόσες μνήμες δικές μας ανακάλεσες...

Κωνσταντίνος Γαλλής είπε...

Εύγε, καιρός να γνωρίσουμε και τα περασμένα τα αλησμόνητα και ωραία, αυτά που είναι χαραγμένα στη μνήμη μας και πρέπει να τα βγάλουμε. Και όπως είπε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, αν δεν βγάλω αυτά που έχω μέσα μου, θα αρχίσουν να με τρώνεε.

Πηνελόπη Ανδρεάδη είπε...

Σ ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε! Εσύ τα βγάζεις με τον καλύτερο τρόπο τα περασμενα κι αλησμόνητα, όπως λες, και σε θαυμάζω γι αυτό!

Βάσω Αρχοντή είπε...

Μεγάλη συγκίνηση!Ποπάκι μπράβο!Τέλεια η περιγραφή και εντελώς πραγματική μιά και συμετείχα σε όλα αυτά !Γέλια ατελείωτα και ξενοιασιά χωρίς φόβο και απαγορεύσεις!Η καλύτερη και αθώα περίοδο της ζωής μας!Σ'ευχαριστώ που μου τα θύμισες και εγώ με τη σειρά μου στα δικά μου παιδιά για να γνωρίζουν και αυτά!

Ρούλα Ρεβενήσιου είπε...

Μόλις είδα το υπέροχο κείμενο σου με μια αληθινή ιστορία βγαλμένη από τα παιδικά μας χρόνια!!..Συγκινήθηκα πολύ αφού κ εγώ είμαι μέρος της ...μα πότε είμασταν παιδιά;πότε μεγαλώσαμε;πότε φτάσαμε ως εδώ;...όμορφες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής!Αγνής γεμάτη από όμορφα συναισθήματα αγάπης..χαίρομαι που θυμάσαι τόσα πολλά κ καλά φίλη μου ...εκείνα τα όμορφα λουλούδια του κήπου σου !!..οι νταλιες της νονας μου !!πανέμορφες!..Η αναρρίχηση στο δέντρο..τα κορομηλα...πω πω ..τόσο γλυκές αναμνήσεις που χάνονται μες στον αγώνα της ζωής!!..Ευχαριστώ αγαπημένη μου που με ταξίδεψες!!

Σοφία Νοτοπούλου είπε...

Πώς να χωρεσουμε τα τόσα θαυμαστά της Αγίου Αθανασίου, εγώ λιγο πιο κεντρικά, μεγαλώσαμε βλεπεις στον ιδιο δρομο των παιδικών μας θαυμάτων. Ω τι ωραια αποδίδεις την γυναικα που διαρκώς προσπαθει, οι γιαγιάδες μας, οι μαμάδες μας πρωτες παντου σε καθε προσπαθεια και νεωτερισμο σαν την σχωρεμενη την γιαγια Νικολακαινα. Και ξεπήδησαν οι μνήμες και να και γω να βολταρω με το βαρύ σιδερένιο αντρικό ποδηλατο εκει στα 11, πως το χειριζομουν δεν ξερω, οχι με φρένο, αλλα με κοντρα.
Και βεβαια δεν θα ξεχασω την προσπαθεια ταχυρρυθμης εκμάθησης της ποδηλατικής και της δικιάς μου γειτονιάς εκει στην γωνια Αγιου Αθανασίου και Ελευθερίου Βενιζελου με παρούσες τις Μαχαλουλες και τις Πογκουλες και Τζαρουλες και τις Μαυρουλες και τους νεαρούς αντρες της γειτονιάς να προσπαθούν να τις μάθουν να ισορροπουν.Τι πειράγματα!!!!Ομως στο τελος ολες ισορροπουσαν και ποδηλατοδρομουσαν ενθουσιασμένες. Εεε, υπηρχαν και μικροπεσιματα, μικρη λεπτομερεια. Σιγουρα εκεινη την μερα ειχαν μαθει οι περισσοτερες!!!!
Και για μενα εχει γινει μια απο τις πρωτες γλυκιές αναμνήσεις των παιδικων μου χρονων.

Πηνελόπη Ανδρεάδη είπε...

Μ αρέσει που ξέρεις και τα ονόματα των οδών!! Εσένα φυσικά σε θυμάμαι με το πόδι περασμένο κατω απο το σίδερο του ποδηλάτου του πατέρα σου! Και ναι! Με κόντρα τα πηγαιναμε τα αντρικά ποδήλατα! Μια μπρος και μια πίσω στην κόντρα!

Σοφία Νοτοπούλου είπε...

Ωχ!!!
Τι λες τώρα;Με εντυπωσιάζεις!!!
Το σημάδι του πεντάλ είναι εκεί και της επιμονής μου επίσης!!!

Δημοσίευση σχολίου

Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.

Ο διαχειριστής