- Η ομορφότερη εποχή...το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Τα παιδικά μας χρόνια, όσο δύσκολα ή εύκολα κι αν ήταν για τον καθένα από εμάς, ήταν πλούσια σε έντονες εικόνες και όμορφες στιγμές.
Ο λόγος, απλός…
Τα χρόνια που είναι συνυφασμένα με την παιδική ηλικία ενός ανθρώπου, κρύβουν όλη την αθωότητα και φυσικότητα, που όλοι μας αποζητούμε σήμερα.
Τα δικά μας παιδικά χρόνια, δεν θα έλεγα, ότι ήταν και τα πλέον εύκολα. Ήταν όμως όμορφα και γεμάτα αγάπη από το περιβάλλον μας. Οι πιο έντονες εικόνες της παιδικής μας ηλικίας, είναι άρρηκτα (συνδε)δεμένες, με την ομορφότερη εποχή του χρόνου για ένα παιδί, το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Το καλοκαίρι από πολλές απόψεις, είναι η εποχή εκείνη, που τα λουριά χαλαρώνουν και ο χρόνος έχει την δική του ιδιαίτερη αξία.
Τα δικά μου καλοκαίρια λοιπόν, στο χωριό μου, στην Ιτέα Καρδίτσας ήταν έντονα και όμορφα.

Ξεκινούσαν με το κλείσιμο των σχολείων, περίπου στα μέσα Ιουνίου.
Στον τόπο μου, εκείνα τα χρόνια, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, επικρατούσε η ασχολία με το κύριο εισόδημα, την βαμβακοκαλλιέργεια.
Η καλλιέργεια του βαμβακιού, εξασφάλισε στους νοικοκυραίους συγχωριανούς μου, στα μετέπειτα χρόνια, ένα καλό ετήσιο εισόδημα.
Εκτός όλων των άλλων, το βαμβάκι, αποτελούσε στην δεκαετία του ’80, μαζί με άλλα προϊόντα, τον αιμοδότη της ελληνικής οικονομίας.
Η καλλιέργειά του ξεκινούσε από την άνοιξη την σπορά, το σκάλισμα, το πότισμα, το φθινόπωρο με την συλλογή του, ώσπου να έρθει ο χειμώνας.

Η Κυριακή έφτανε και το πρωϊνό ξύπνημα ήταν επιβεβλημένο.
Όλοι, μικροί μεγάλοι, εκπληρώναμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, κάτι που στις μέρες μας, θεωρείται δυστυχώς αγγαρεία κι έχει παραμεληθεί.
Μετά το σχόλασμα από την εκκλησία, ακολουθούσε η επίσκεψη στο καφενείο, καφές για τους μεγάλους, πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό η … υποβρύχιο και κανένα παγωτό για μας τα παιδιά!
Όταν όλα αυτά τελείωναν, γύρω στις 11:00 το π.μ., έφτανε η μεγάλη ώρα!
Ανεβαίναμε με ένα σάλτο (όποιος είχε και μπορούσε φυσικά) στο φρεσκοπλυμμένο αγροτικό μας αυτοκίνητο με μπρατσάκια, κουβαδάκια και άλλα σύνεργα υπό μάλης και βουρ για την παραλία!

Στην έξοδο πρός τη θάλασσα, έβλεπες κι άλλες χαρούμενες φατσούλες με παιδική ευτυχία κι αθωότητα.
Προορισμός μας, είτε η παραλία της Αγχιάλου, είτε κατά δεύτερο λόγο, εκείνες των Αλυκών και της Μιτζέλας ή των Καλών Νερών.

Θα ήταν παράλειψή μου σ’ αυτό το σημείο, αν δεν ανέφερα και την αγαπημένη μας συνήθεια εκείνων των χρόνων.
Όλοι σαν μικρά παιδιά που ήμασταν, μας είχε αρέσει να παινευόμαστε, για τα «κατορθώματά» μας και να τα απαριθμούμε στους συνομήλικούς μας.
Καλοκαίρι λοιπόν και όλοι μας, είχαμε επιδοθεί άτυπα σ’ έναν διαγωνισμό.
Το έπαθλο του διαγωνισμού, δεν ήταν κάτι χειροπιαστό.
Ήταν μόνο η ικανοποίηση του παιδικού μας εγωϊσμού. Όλοι λοιπόν, είχαμε επιδοθεί σ’ έναν μαραθώνιο, για το ποιος θα καταφέρει να κάνει, το μεγαλύτερο μακροβούτι και την περισότερη ώρα κάτω απ΄το νερό!
Φυσικά, ο καθένας δήλωνε ότι ήθελε!
Σημασία είχε όμως, αν κατάφερνε να πείσει τους γύρω του…

Το τέλος του καλοκαιριού και της δουλειάς ουσιαστικά για τις οικογένειες των βαμβακοκαλλιεργητών, συνέπιπτε, με την μεγάλη γιορτή της Παναγιάς, τον δεκαπενταύγουστο.
Οι αυλές ασπρίζονταν, τα σπίτια καθαρίζονταν και το έθιμο του χωριού για την μεγάλη ημέρα, τηρούνταν και μπορώ να πω, με ευχαρίστηση, ότι διατηρείται ως τις ημέρες μας.

Κλείνοντας, πιστεύω ότι όλοι λίγο η πολύ, νοερά, μεταφερθήκατε και στα δικά σας παιδικά χρόνια. Είναι ωραίο που και που να θυμάσαι όμορφα γεγονότα.
Είμαστε ένας λαός, που όσο και να ψάξει κανείς, μπορεί να βρεί στοιχεία, που δεν τα συναντάς πουθενά στη γη.
Η σύγχρονη εποχή, μας έκανε σκληρούς και μας απομόνωσε από τους γύρω μας.

Μήπως η λύση τελικά στ’ αδιέξοδα των καιρών μας, είναι να ξαναβρούμε όλα αυτά που μας ενώνουν και που μας στήριζαν; 

Πιστεύω τελικά πως ναι,...αυτή είναι η λύση και μπορούμε να την πραγματώσουμε…!!!

...ένας αθεράπευτα νοσταλγός !!!