όπως το ξύλο!
Ωμως ποτέ το υλικό αυτό, δεν είχε τόση επιρροή στις ζωές των ανθρώπων!
Από τη μια ξύλινα καράβια που χάθηκαν κάπου στις θάλασσες της γης κι από την άλλη είκοσι τέσσερις λεπτές κυπαρισσοσανίδες που ρήμαξαν ζωές τα ήθη και οι κανόνες στην Άνδρο, τη “Μικρά Αγγλία” ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων και η αιτία είναι η μακρά απουσία ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δυο αδερφές…ο δεύτερος άντρας, ο Νίκος…η εσωστρεφής Ορσα και η ατίθαση Μόσχα!
Στη μέση, ο Σπύρος, ο φιλόδοξος υποπλοίαρχος…και το σπίτι! το μικροαστικό όνειρο μια μάνας καραβοκύρισσας, δίπατο, με κυπαρισσένιο ξύλινο πάτωμα που ανάμεσα από τα σανίδια του στάζει το φαρμάκι του μάταιου έρωτα…κινηματογραφική αφήγηση μιας ιστορίας, επιμελημένοι φωτισμοί μια καθημερινότητας τυπικής κι ενός αδηφάγου τελετουργικού…αδηφάγου σαν τη θάλασσα , που λυσσομανάει, και τα μποφόρια καταπίνουν καράβια και ψυχές !
Αδηφάγου σαν τους λογιστικούς υπολογισμούς που κανονίζουν το αύριο εξαιτίας του χθες και χάρη στο σήμερα…αδηφάγου σαν το αλάτι, που τρώει ένα μικρό κουταλάκι του γλυκού…στην Άνδρο, άλλοι καπετανεύουν τα βαπόρια, άλλοι τα σπίτια, μα το πουγκί γίνεται τρύπιο σωσίβιο, και οι γυναίκες κεντούν όλα τα ναυάγια μη μείνουν παραπονεμένες οι ψυχές, και το μέρος είναι τόσο καταραμένο που ακόμα και η στεριά βουλιάζει, μα κάποιος πιστεύει πως όποιος πνίγηκε, μετάνιωσε.
Ο Παντελής Βούλγαρης “φέρνει” στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, μέσα σε ένα χάος, υπέροχο, πολυπρόσωπο… αυτοεξαφανίζεται, σα να πιστεύει πως ο καλός σκηνοθέτης, υπάρχει και καθορίζει την αφήγηση όσο λιγότερο επιδεικνύει μέσα από τα πλάνα την παρουσία του, χωνεύεται μέσα στην πλοκή,δε χρειάζεται την απόσταση, είναι δίπλα, με το στοχασμό, τη σοφία και την συγκίνησή του, χειροτονεί ηθοποιούς.
Η γλώσσα του βιβλίου της Καρυστιάνη είναι καταιγιστική, στην κινηματογραφική μεταφορά χάνεται αυτός ο πλούτος, όμως το καλό είναι πως δε χρειάζεται κανείς σαν δεκανίκι τις σελίδες του βιβλίου για να εισχωρήσει στα δρώμενα.
Αν η σελίδα αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να φανταστεί και να συμπληρώσει, η εικόνα, σαν γεγονός τετελεσμένο μπρος στα μάτια του θεατή, του “καρφώνει” τα κενά και τις αστοχίες…
Πριν χρόνια είχα διαβάσει το μυθιστόρημα της Καρυστιάνη, πάντα ο κοφτερός λιτός λόγος της με μάγευε, πάντα όσα επιμελώς υπονοούσε με συνέπαιρναν.
Πριν χρόνια επίσης είχα δει τις “νύφες” του Βούλγαρη και κόπηκα και μάτωσα χωρίς να βγάλω άχνα.
Ημουν υποψιασμένη λοιπόν, πως μπορεί αυτό που θα βλεπα θα ‘χε σίγουρα υπόβαθρο κοινωνικοιστορικό, μα θα ήταν και έργο τέχνης!
Τα πρώτα λεπτά της ταινίας μου αποκάλυψαν πως όλα θα ΄χαν να κάνουν με αυτή τη βοή, τη σκούρα, την πηχτή, την απόκοσμη, τη φοβερή, τη γιγάντια, την παλλόμενη και γέμισαν τα σωθικά μου από μια κραυγή…ένα από τα χειρότερα τρέηλερ για μια από τις καλύτερες ανθρωποκεντρικές ελληνικές ταινίες της χρονιάς που φεύγει.
Γνώριζα πως ο Βούλγαρης ως σκηνοθέτης ηθοποιών έχει εμμονή με τον άφατο πόνο, το παγιδευμένο λόγο, αλλά δημιουργεί μερικές από τις ομορφότερες εικόνες του ελληνικού σινεμά, αφηγούμενος μια μεστή ιστορία αγάπης, λειτουργικά και διακριτικά.
Η μόνη ένστασή μου εστιάζεται στην κραυγή, που θα μπορούσα κι εγώ να βγάλω εξαιτίας της τεράστιας διάρκειας της ταινίας, αλλά ομολογώ πως ήταν μια κραυγή άρτια…θα μου πει κάποιος πως υπήρξαν αριστουργήματα ίδιας και μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας, αλλά πόσο πόνο μπορεί να αντέξει κανείς;
Σκηνές εικαστικές, και μάλιστα όχι σκέτα εικαστικές, σκηνές που μεταδίδουν συναισθήματα, εναλαγές φωτισμού, γωνιών λήψης, αντανακλάσεις, εστιάσεις, άψογα όλα…κι αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται , αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα.
Τέλος σε ένα λιμπρέτο κλασσικής όπερας που στην πορεία εξελίχτηκε σε ρεαλιστική αφήγηση…
Τέλος, κάθαρση το ίδιο το άλγος, το μεγαλείο των ανθεκτικών αισθημάτων.
Σκέφτομαι πως ότι συνιστά την ανθρώπινη ύπαρξη, μια πλήρη ανθρώπινη ύπαρξη, εμπεριέχει οπωσδήποτε, τον έρωτα, το πιο ξακουστό συναίσθημα που λέει κι ο Ρίλκε, τη φιλία, τη δυνατότητα επιλογών, την εμπιστοσύνη, το σεβασμό στο πένθος , την αλληλεγγύη, κι έχοντας υπόψη όλα αυτά, και την ιστορία του τόπου και των παθημάτων του, έχουμε περισσότερα μέσα στη διαθεσή μας και να καταλαβαίνουμε τί συμβαίνει και λόγους για να αγωνιζόμαστε…γιατί όποιος πνίγηκε μετάνιωσε!
Αν έχω ένα κέρδος από αυτά τα 16ο΄είναι πως δεν έκλεισα τους λογαριασμούς μου, δηλαδή πως μπήκα στον κόσμο των ναυτικών, μπήκα στον κόσμο των τρομερών μποφώρ, όχι μόνο στους ωκεανούς με τους τυφώνες και τις φουρτούνες, αλλά όλων αυτών που μένονται στην ψυχή των ανθρώπων που είναι πολύ καιρό μόνοι, πολύ καιρό σε αυτές τις παράξενες διαδρομές που κάνει το μυαλό τις νύχτες…
Αν έχω κι ένα ακόμα κέρδος είναι πως κέρδισα το στοίχημα πως στον καιρό της κρίσης μπορεί να υπάρξει καλός κινηματογράφος σχετικός με τον τόπο του και την ιστορία του.
Μικρά Αγγλία
διάρκεια: 160 λεπτά
σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Η πρώτη ταινία του Βούλγαρη που δεν γυρίστηκε σε φιλμ αφού ο διευθυντής φωτογραφίας Σίμος Σαρκετζής χρησιμοποίησε ψηφιακό μέσο, κάτι που έκανε και πιο ευέλικτο το γύρισμα και πιο εύκολη την επεξεργασία των τόνων και των χρωμάτων στη συνέχεια…πολύ θετική εντύπωση κάνει η μουσική της εικοσιπεντάχρονης Κατερίνας Πολέμη.
Παίζουν:
Πηνελόπη Τσιλίκα, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάξιμος Μουμούρης, Αννέζα Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.
Ο διαχειριστής