Το μεροκάματο ενός μεγαλοδημοσιογράφου

Οι δημοσιογράφοι που γίνονται γνωστοί στην Ελλάδα μέσω της τηλεόρασης, αυτοί που υποτίθεται ότι φροντίζουν για την αντικειμενική ενημέρωση, έχουν αρχίσει την “εκπαίδευσή” τους σε μέσα ολιγαρχών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και μιλώντας για λογαριασμό της κυρίαρχης ιδεολογίας, φροντίζουν να κατασκευάζουν την κοινή γνώμη και να προετοιμάζουν το έδαφος για την πλήρη χειραγώγηση του εκλογικού σώματος.

Πάρα πολλοί δημοσιογράφοι που έκαναν καριέρα σε καθεστωτικά ΜΜΕ, ήρθαν σε πλήρους εναγκαλισμούς με την εξουσία, κάτι που αποδεικνύει πως είτε δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, είτε εύκολα ξεπουλήθηκαν προς αυτούς που υποτίθεται ελέγχουν μέσω της δημοσιογραφικής έρευνας.

Μερικοί από αυτούς που άφησαν το πόστο σε κανάλι για να μεταπηδήσουν στην πολιτική ήταν:
Αιμίλιος Λιάτσος (MEGA-ΠΑΣΟΚ), 
Παντελής Καψής (To BHMA-Ν.Δ), 
Αργύρης Ντινόπουλος( ΑΝΤ1-Ν.Δ), 
Πάνος  Παναγιωτόπουλος (ΑΝΤΙ-Ν.Δ), 
Χρήστος Κώνστας (ALTER-ΤΑΙΠΕΔ), 
Άννα Καραμανλή (ΕΡΤ-Ν.Δ), 
Αντώνης Λιάρος (MEGA-ΠΑΣΟΚ), 
Χρύσα Αράπογλου (ΕΡΤ-ΠΑΣΟΚ), 
Εύα Καιλή (MEGA-ΠΑΣΟΚ), 
Γιάννης Μιχελάκης (ΑΝΤ1-Ν.Δ), 
Φωτεινή Πιπιλή (MEGA-Ν.Δ) 
Μαρία Σπυράκη (MEGA - Ν.Δ) 
Σίμος Κεδίκογλου (ΕΡΤ-Ν.Δ). 

Αυτοί είναι οι πιο γνωστοί στην λίστα της ντροπής.
Όλοι τους υποστηρικτές των σκληρών πολιτικών λιτότητας, του μακελέματος των εργασιακών δικαιωμάτων, φερέφωνα των ισχυρών και μεγάλοι προπαγανδιστές, ξεφτιλίζοντας το ίδιο το δημοσιογραφικό λειτούργημα, που στην Ελλάδα φαίνεται ως προθάλαμος για να μπεις στα σαλόνια.

Η αληθινή δημοσιογραφία δεν χαϊδεύει, ούτε ερωτοτροπεί με την εξουσία, μάχεται για την αλήθεια και το κοινό καλό, διέπεται από κώδικες δεοντολογίας και μεταφέρει όσο πιο αντικειμενικά γίνεται την υποκειμενικότητά της. Δεν στρατεύεται υπέρ των ισχυρών.

Είναι γνωστή η διαπλοκή μεταξύ ΜΜΕ και κομματικού συστήματος.
Οι εκκολαπτόμενοι πολιτευτές μέσα από τα δελτία ειδήσεων, αποδεικνύονται πιο φανατισμένοι και πρόθυμοι για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κάθε κόμματος, μιας που για χρόνια έμαθαν να υποκλίνονται στα σαλόνια μεγαλοεργολάβων και εφοπλιστών.
Μάλιστα η εικόνα που υιοθετούν είναι τόσο κομματική, που ξεχνάς ότι πριν υπήρξαν και δημοσιογράφοι. Επίσης τίθενται εν αμφιβόλω οι προθέσεις τους πριν πολιτευτούν, καθώς και οι υπόγειοι σκοποί που εξυπηρετούσαν μέσα από τα media που εργάζονταν.

Σαφώς αυτή η συνομοταξία δεν εκφράζει το σύνολο των δημοσιογράφων.
Υπάρχουν και δημοσιογράφοι αξιοπρεπείς, που δίνουν μάχες, που μάχονται την λογοκρισία και παλεύουν να διατηρήσουν την αλήθεια στην ενημέρωση.
Άνθρωποι που μπορεί να κινδυνεύσουν, που δεν πλουτίζουν και δεν έχουν προσβάσεις σε υψηλές θέσεις. Κι αυτούς όμως τους παίρνει η μπάλα στο ισοπεδωτικό σύνθημα “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”, καθώς εξουσία και ΜΜΕ στην Ελλάδα, είναι τόσο σφιχταγκαλιασμένοι που υπονομεύουν την δημοκρατία.

Και φυσικά καθώς όλες οι κυβερνήσεις χαρίζουν τις συχνότητες και χρέη στους ιδιοκτήτες των καναλιών, αυτοί φροντίζουν να εξαργυρώνουν το “γραμμάτιο”, όχι μόνο με την επίσημη προπαγάνδα, αλλά και με την εκτροφή στρατευμένων διαμορφωτών ειδήσεων που θολώνουν την ενημέρωση και την ίδια την αξιοπιστία της πολιτικής....