Κάποτε...

-Κάποτε…
-Κάποτε που η μάνα έφτιαχνε τηγανίτες και φέτα με ζάχαρι και νερό για πρωινό.
-Κάποτε που είχαμε μόνο ένα τετράδιο και το χωρίζαμε σε θέματα για να χωρέσουν όλα τα μαθήματα.
-Κάποτε που το μολύβι έλιωνε μέχρι να αγοράσουμε άλλο.
-Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού.

-Κάποτε που τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς φορούσαν τα ρούχα αυτών που είχαν μεγαλώσει.
-Κάποτε που κάθε απόγευμα τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια.
-Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια «μεγάλη οικογένεια».
-Κάποτε που από βραδύς την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας έκανε ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν για τα Κάλαντα.
-Κάποτε που κάθε Κυριακή ήταν γιορτή, με όλη την οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι.
-Κάποτε που κάθε Κυριακή απόγευμα φοράγαμε τα καλά μας, και κάναμε την βόλτα στο χωριό.
-Κάποτε που το καλοκαιρινό σινεμαδάκι γέμιζε.
-Κάποτε που περνούσαμε αξέχαστες στιγμές στο ταπεινό ταβερνάκι με το τζουκ-μποξ.
-Κάποτε που τα πάρτυ στα σπίτια ήταν η καλύτερη διασκέδαση.
-Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον κήπο του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.
-Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν μόνιμα ξεκλείδωτες και τα κλειδιά τους κάτω από το χαλάκι.
-Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα δέμα με ρούχα, λίγα αυγά.
-Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
-Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι.
-Κάποτε που μας έλεγαν παραμύθια σε συνέχειες, με κάποιους «Άθλιους», κάποιου Ουγκώ, με κάποιον «Καπετάν-Μιχάλη», κάποιου «Καζαντζάκη».
-Κάποτε που διαβάζαμε για να μας πάρει ο ύπνος.
-Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
-Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.
-Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
-Κάποτε που ζητούσαμε και μια «συγνώμη».
-Κάποτε…
-Κάποτε…
-Κάποτε που είμαστε...ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!

πίσω στα παλιά...