Όταν το κράτος ξεφτιλίζεται…

Δεν ήταν η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία.
Ομαδικός εξευτελισμός. Το κράτος και ό,τι συνεπάγεται η έννοια αυτή, καταρρακώθηκε. Πανηγυρικά. Αν θέλει να είναι τίμιο με τον εαυτό του, θα πρέπει να επιστρέψει όλα τα πρόστιμα που έχει επιβάλει μέχρι αυτήν την στιγμή σε βολταδόρους και λοιπούς, σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αλλού, ν’ ανοίξει τις πόρτες των εκκλησιών και να επανέλθει η κανονική ζωή σε πόλεις και χωριά, μαζί με τον θάνατο, βεβαίως.
Ο Καθηγητής Τσιόδρας θα πρέπει να έρθει στο σπίτι μου, να μου εξηγήσει ότι κι εγώ δεν είμαι αποδιοπομπαίος τράγος και να μου επιτρέψει να συνευρεθώ με τους φίλους μου, να συνεχίσουμε την συζήτηση που είχαμε αφήσει μισή, για τις μεταμορφώσεις του Αλάριχου. Παρομοίως ο υφυπουργός Χαρδαλιάς να μου ζητήσει συγγνώμην για κάποιους περιορισμούς που μου επέβαλε και για πρόστιμα που με απειλούν. Ο δε δήμαρχος να μου στείλει διαμεσολαβητές – που θα πληρώσει αυτός ή η πολιτεία - να μου εξηγήσουν πώς και γιατί πρέπει να μείνω στο σπίτι μου.
Όλα αυτά, γιατί από τα 19μου εντάσσομαι στους φορολογούμενους πολίτες, γιατί δεν οφείλω ούτε ευρώ στο δημόσιο, γιατί το αυτοκίνητό μου το περνώ ΚΤΕΟ κανονικά, γιατί το σπίτι μου το έκτισα με άδεια οικοδομής. Κοντολογίς γιατί εκπληρώνω όλες μου τις υποχρεώσεις, αλλά και γιατί την ημέρα των εκλογών οδηγούμαι στην κάλπη με περίσκεψη και αφού κρίνω πολλά.
Χωρίς να εισπράττω επιδόματα…
Είμαι κι εγώ ευαίσθητη μονάδα σ’ αυτό το κράτος και σ’ αυτόν τον δήμο. Πάσχω από διαβήτη, ινσουλινοθεραπευόμενο εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, με δύσκολη δεξιά καρδιοπάθεια, με ΧΑΠ, με κίρρωση ύπατος, με περιφερική ανεπάρκεια, με κιρσούς στον οισοφάγο, και άλλα τινά, λιγότερο σοβαρά.
Όπως εγώ, σ’ αυτήν την ρημάδα την πόλη, υπάρχουν πολλοί, σε ίδια ή παρόμοια κατάσταση. Χιλιάδες. Υπάρχεις κι εσύ που με διαβάζεις. Και άλλοι, που δεν με διαβάζουν. Που λίγο πριν τις Απόκριες κλειστήκαμε στα σπίτια μας, στερηθήκαμε μικροχαρές τής ζωής, πληρώσαμε μάσκες (όχι αποκριάτικες) και γάντια υπερτιμημένα, περιμέναμε υπομονετικά, δυο μέτρα μακριά, για ένα αντισηπτικό και άλλα πολλά και γνωστά σε όλους.
Υπάρχουμε πολλοί που δεν πήγαμε στον Τύρναβο, στο μπουρανί, ούτε στην Πάτρα. Υπάρχουμε πολλοί, που έχουμε να πάρουμε αγκαλιά τα εγγόνια μας από τα μέσα τού Φλεβάρη κι ας απέχουν τα σπίτια μας τρία μέτρα…
Όλοι αυτοί, που υπάρχουμε (ή οι περισσότεροι), έχουμε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, η δε συμπεριφορά μας δεν απαιτεί κινητοποίηση του στρατού για να μείνουμε στις αυλές μας, στα μπαλκόνια μας, στα μικρά ή μεγάλα σπιτικά μας. Είμαστε ευαίσθητες ομάδες πολιτών. Ανταποκρινόμαστε άμεσα και στις εκκλήσεις για την ενίσχυση των κοινωνικών παντοπωλείων, και των συσσιτίων, και των αιμοδοσιών, και άλλων πολλών φιλανθρωπικών αιτημάτων. Κάποιοι, μάλιστα, οικονομικά ισχυρότεροι, άνοιξαν τα πορτοφόλια τους και γενναία ενίσχυσαν και ενισχύουν το κράτος σ’ αυτήν την υγειονομική κρίση, ένα κράτος ανεπαρκές στο να είναι ικανό ν’ αντιμετωπίσει αυτά τα δεινά. Δεν σπατάλησαν τα χρήματα αυτά με γκόμενες ή προσωπικές επενδύσεις, αλλά τα έκαναν μάσκες, γάντια, αναπνευστήρες, κρεβάτια ΜΕΘ.
Γνωστά αυτά.
Το άγνωστο είναι, αν θα μπορούσαμε όλοι εμείς, να κάναμε γάμο στο σπίτι μας με πενήντα καλεσμένους; Αν θα μπορέσουμε, όχι πενήντα, αλλά δεκαπέντε, να μαζευτούμε στην αυλή μου, σε αυλές άλλων, να ψήσουμε αρνί το Πάσχα; Γιατί, αν εγώ δεν μπορώ να κάνω γαμήλιο γλέντι, ενώ κάποιος άλλος μπορεί, σημαίνει πως εγώ είμαι πολίτης Β΄ κατηγορίας, ενώ ο άλλος Α΄. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε θα πρέπει να μάθουμε πόσες παραβάσεις βεβαιώθηκαν και πόσα πρόστιμα επιβλήθηκαν στον συγκεκριμένο γάμο. Και δεν είναι μόνο ο γάμος. Πώς γίνεται στην συγκέντρωση συνδικαλιστών γιατρών δυο – τρεις μέρες πριν να είχαμε επέμβαση της Αστυνομίας, ενώ στην κατά πολύ πιο πολυπληθή συγκέντρωση χθες, δεν παρατηρήθηκε καμιά επέμβαση;
Τι παρατηρήθηκε;
Κάποιοι κρατικοί λειτουργοί ή εκπρόσωποι του Κράτους, να φεύγουν σαν δαρμένα σκυλιά, ψελλίζοντας δικαιολογίες και αφήνοντας τον δύσμοιρο αστυφύλακα να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Τι να έκαναν; Ό,τι απαιτεί το καθήκον τους.
Αν ήμουν εγώ τι θα έκανα; (θα ρωτήσει, κάποιος). Μα δεν θέλησα να είμαι. Ήξερα πως δεν μπορούσα να υποσχεθώ, πως δεν είχα τον μηχανισμό να δουλέψει για να αποσπάσει ψήφους, και άφησα το έδαφος για τους ικανότερους. Αυτούς, που προεκλογικά πήγαν εκεί, μοίρασαν χαμόγελα, υποσχέθηκαν, έταξαν, ζήτησαν να ψηφιστούν. Τώρα;
Τώρα ομιλούν για υγειονομική βόμβα. Τώρα με τα δικά μου χρήματα, τα δικά σας, νοικιάστηκε ιδιωτικό θεραπευτήριο, να ενοικιαστεί προφανώς και κάποιο ξενοδοχείο και ομαδικά θα καταθέσουν την αγωνία και τις αποτελεσματικές ενέργειες που έκαναν για την αντιμετώπιση των δεινών.
Τώρα με τα χρήματα – δωρεές του Γιάννη, του Αντώνη, του Ηλία, του Θανάση και πολλών άλλων συμπολιτών – συμπατριωτών θα πληρωθούν αναπνευστήρες, συσσίτια, σεντόνια και ό,τι άλλο (τέλος πάντων) θα χρειαστεί, γιατί κάποιοι «δεν καταλαβαίνουν». Βεβαίως καταλαβαίνουν να παίρνουν τα επιδόματα και ό,τι άλλο ευεργετικό θεσπίζεται για την «ευαίσθητη» ομάδα, και που δεν ισχύει για μένα και για σένα που ανήκουμε στις λοιπές «αναίσθητες» ομάδες. Δεν είναι έτσι;
Εκτιμώ βαθύτατα τον Καθηγητή Τσιόδρα και κυριολεκτικά κρέμομαι από τα χείλη του κάθε απόγευμα. Στην αρχή της κρίσης είχε μιλήσει για μάσκες, γάντια και άλλες προφυλάξεις και έτρεξα να προμηθευτώ. Τελευταία, μιλά πως οι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι δεν προσφέρουν κάτι, και σταμάτησα να τις φορώ στον 20λεπτο περίπατο που κάνω μπροστά από το σπίτι μου.
Σέβομαι απόλυτα τον υφυπουργό Χαρδαλιά. Στο κινητό μου υπάρχει το μήνυμα με το οποίο ζητώ άδεια κάθε απόγευμα για να κάνω τον 20λεπτο περίπατο.
Σέβομαι απόλυτα τον Περιφερειάρχη μου. Αναγνωρίζω το έργο του και το έχω δηλώσει επανειλημμένα.
Σέβομαι απόλυτα τον Δήμαρχό μου και χειροκροτώ τις επεμβάσεις στην πόλη μου. Μάλιστα του έχω ζητήσει δημόσια μέσα από την αρθρογραφία μου να έχει αυστηρότερη αστυνόμευση για να μην παραβιάζονται οι ρυθμίσεις αυτές.
Σέβομαι απόλυτα τον αστυνομικό επιθεωρητή που στο ίδιο επικοινωνιακό μέσο μίλησε για αυστηρή εφαρμογή τού νόμου.
Εμένα με σέβονται όλοι αυτοί; Έστω ως πολίτη Β΄ κατηγορίας;
Τους αστυφύλακες που ταλαιπωρούνται για να εφαρμόσουν τα μέτρα, που σοφά και σωστά θέσπισε η πολιτεία διά του κ. Χαρδαλιά, τους σεβάστηκαν, πρώτος, βέβαια, ο κ. Χαρδαλιάς;
Και πώς;
Φεύγοντας σαν κυνηγημένοι χθες; Αν έφευγαν και οι αστυφύλακες με τον ίδιο τρόπο;
Ξέρω πως το σημείωμά μου αυτό θα δυσαρεστήσει πολλούς. Έμαθα, όμως, στην ζωή μου, να ομιλώ δίκαια. Και πιστεύω πως και σήμερα δίκαια γράφω.
Σήμερα, που άκουσα πως ο κ. Βαρουφάκης, καταστρατήγησε προκλητικά τούς Νόμους…

 Λάρισα, 11/4/2020

Άγγελος Πετρουλάκης