- Οι χάρτινοι παιδικοί μας "ήρωες"

Είναι Μάιος του 1968, όταν ο «Μικρός Ήρως», το παιδικό εικονογραφημένο του Στέλιου Ανεμοδούρα, θα αναστείλει εσπευσμένα την κυκλοφορία του.
Ο Γιώργος Θαλάσσης, το «παιδί φάντασμα» με την πλούσια αντιστασιακή δράση απέναντι στον Γερμανό κατακτητή, θα κριθεί «ακατάλληλος» από το νεοσύστατο δικτατορικό καθεστώς, που θεωρούσε πως το περιεχόμενο των περιπετειών του...και τα μηνύματα που περνάει, δεν συνάδουν με τα πρότυπα της «Επανάστασης του Απρίλη».

Όταν λοιπόν η επιτροπή λογοκρισίας θα υποχρεώσει τον συγγραφέα και εκδότη του, να υποβάλλει προς έγκριση σε εβδομαδιαία βάση πλέον τα χειρόγραφα του αναγνώσματος, τότε αυτός θα αναζητήσει μια νέα έκδοση για να αντικαταστήσει την παλιά.

Το περιοδικό που θα αναπλήρωνε από δω και μπρος το κενό στην κωλότσεπη κάθε πιτσιρικά, ήταν το «Μπλεκ».
Ιταλικής προέλευσης το κόμικ αυτό (il Grande Blek), πραγματεύονταν τις περιπέτειες ενός ξανθού, γιγαντόσωμου, αμερικανού κυνηγού, που μάχονταν περί το τέλος του 18ου αιώνα, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, κόντρα στους Βρετανούς αποικιοκράτες.
Το «Μπλεκ» θα γίνει αμέσως ανάρπαστο και η κυκλοφορία του θα αγγίξει πολλές φορές ακόμη και τα 130.000 αντίτυπα. Σ’ αυτό θα συντελέσει και το γεγονός πως επρόκειτο για ημιτελείς ιστορίες με αποτέλεσμα να εντείνεται η αγωνία των νεαρών αναγνωστών, καθηλώνοντάς τους κάθε βδομάδα έξω από τα περίπτερα.

Συχνά σκόνταφτε στους γονείς, που αγανακτισμένοι κυνηγάγανε τους πιτσιρικάδες να το πετάξουν και να στρωθούν στο διάβασμα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που το περιοδικό τυπώνονταν σε μικρές διαστάσεις, για να μπορεί να χωράει παντού και να κρύβεται εύκολα.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, θα εμφανιστούν κι άλλες εκδόσεις χάρτινων ηρώων.

Απευθυνόμενες στα παιδιά και ειδικότερα στα αγόρια, ο «Ζαγκόρ», ο «Λοχαγός Μαρκ», ο «Όμπραξ», ο «Μικρός Σερίφης», ο «Ποπάι»και ο «Μεγάλος Ταρζάν», θα κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή των πιτσιρικάδων, που ήδη έβλεπαν το χαρτζιλίκι τους να εξανεμίζεται, στο «Μπλεκ».

Η αγορά με ρεφενέ, ο δανεισμός, η ανταλλαγή παλιότερων τευχών και η λαθρανάγνωση από το περίπτερο της γειτονιάς, ήταν κάποιες μόνο από τις λύσεις που σκαρφίζονταν οι νεολαίοι για να διαβάζουν όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορίες δράσης και περιπέτειας.
Ένας κόσμος γεμάτος μπότες, σπιρούνια, κλωτσιές και μπουνιές, κούρσες, μυστικές επιχειρήσεις και θανάσιμες μάχες ξετυλίγονταν μπροστά τους, κάθε φορά που ένα «περιοδικάκι» με τον έναν ή άλλο τρόπο έπεφτε στα χέρια τους.

Πιο σπάνιο απ’ όλα τα περιοδικά, θεωρούνταν «Οι ιστορίες του Αστερίξ του Γαλάτη», έκδοση ακριβότερη από τις υπόλοιπες, άρα και δυσεύρετη.
Στην περίπτωση αυτή το αντίτυπο θα έκανε το γύρω της γειτονιάς πριν επιστραφεί στον ιδιοκτήτη του κατάφθαρτο από την ανάγνωση.
Άξια αναφοράς είναι και τα εικονογραφημένα «Ταρατατά» και «Ζάκουλα» της δεκαετίας του ’70, που «στοίχειωναν» τα αγορίστικα κρεβάτια, με το τολμηρό τους περιεχόμενο.

πίσω στα παλιά...