Αγαπημένο μου στήθος...!!!

(Το αφιερώνω με πολλή – πολλή αγάπη σε όλες τις γυναίκες που βρέθηκαν στη θέση μου…)

"...Αγαπημένο μου στήθος, εσένα που σε ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θέλω απόψε να σου μιλήσω κι ας ακούγεται τρελό!
Να θυμηθούμε πόσα περάσαμε μαζί, να κλάψουμε επειδή αύριο ίσως αποχωριστούμε.

Πονάει η ψυχή μου, φοβάμαι, τρέμω, έχω παραλύσει από φόβο κι ας μην το ομολογώ σε κανέναν! Δεν ξέρω, δεν έχω μάθει να ζω χωρίς εσένα.
Μια ζωή άκουγα τους άλλους να λένε πως είσαι συνώνυμο της θηλυκότητας και της γοητείας.
Μια ζωή έπαιρνα κολακευτικά σχόλια για σένα. Εσύ κοίμισες πάνω σου με τρυφερότητα τους συντρόφους μου, εσύ ρίγησες στις πιο μεγάλες στιγμές του έρωτά μου, εσύ τάισες τα βλαστάρια μου. Θα’ ταν αλλιώς αν μου’ λεγαν ότι πρέπει να μου αφαιρεθεί ένα κομμάτι από το πόδι ή το χέρι μου. Ναι, αλήθεια λέω!
Η δική σου απώλεια πονάει πιο πολύ, επειδή σημαίνει απώλεια θηλυκότητας, που για μια γυναίκα είναι κάτι αβάσταχτο.

Τι είναι μια γυναίκα χωρίς στήθος;
Ό,τι κι ένα αρσενικό λιοντάρι δίχως χαίτη...
Ό,τι κι ένα γιασεμί δίχως άνθη...
Ό,τι κι ένα σπίτι δίχως παράθυρα...

Δεν θέλω να σε χάσω, τρέμω στην ιδέα ότι αύριο θα με ευνουχίσουν, νομίζω ότι θα είμαι μισός άνθρωπος. Δεν ένοιωσα ούτε στο ελάχιστο έτσι όταν αφαίρεσαν τη χολή μου. Εσύ είσαι για μένα εγώ η ίδια! Η εφηβεία μου, η νιότη μου, η μητρότητά μου, παρόν σ’ όλες τις υπέροχες στιγμές της ζωής μου!
Κάποτε, όταν άρχισες να μεγαλώνεις, σ’ έκρυβα γεμάτη ενοχές κι ερωτηματικά.
Τώρα θα σε κρύβω πάλι γεμάτη ντροπή που λείπεις;…
Εδώ απέναντι υπάρχουν μαγαζιά με ειδικούς στηθόδεσμους, ξέρω, αλλά αυτά είναι για το θεαθήναι.

Στις προσωπικές μου στιγμές, πες μου, τι θα κάνω;
Πώς να κρυφτώ απ’ το Νάσο τα βράδια που θα ξεντύνομαι, πώς να του δείξω το στέρνο μου που θα είναι πια αγορίστικο, πώς θα με ξαναπλησιάσει ερωτικά, πώς;

… Φοβάμαι, τρέμω, εδώ μέσα στο νοσοκομείο, μυρίζει θάνατο κι εγώ θέλω να ζήσω ακόμη!
Να χαρώ την εγγονή μου, να δω κι άλλα εγγόνια, να παντρέψω τα αγόρια μου, να ξαναβρώ τη σχέση μου με τον άντρα μου, να διαβάσω κι άλλα βιβλία, να ταξιδέψω, να χαλαρώσω τα χρόνια της σύνταξης. Δεν έχω τρόπο διαφυγής, γαμώ το, είμαι παγιδευμένη, με στρίμωξε στη γωνία η αρρώστια! Είμαι πολύ θυμωμένη! Είναι άδικο! Μια ζωή τρέξιμο και ποια η κατάληξη;… Καρκίνος;!

Ούτε τη λέξη λέγαμε κάποτε.
Τώρα ξέρω ότι ίσως είναι κλεισμένος μέσα μου και μ’ έχει πιάσει όμηρο για πάντα!
Χριστέ μου, πόσο αβοήθητη νοιώθω! Βοήθα με, σε παρακαλώ!
Ποτέ δεν έχω νοιώσει έτσι μικρή κι αδύναμη! Φρίκη, θάνατος, φθορά, απελπισία, πόνος, όλα εδώ μέσα, στον υπέρτατο βαθμό!
Μέχρι πριν μια βδομάδα ήμουν απασχολημένη με τα τετριμμένα και τώρα κλαίω μόνη στο διάδρομο ενός νοσοκομείου. Το αύριο ίσως δεν είναι ίδιο με το χθες και εγώ δεν θέλω να το δεχτώ αυτό! Θέλω πίσω την υγεία μου, το σώμα μου όπως ήταν, την ελπίδα μου!
Αχ, βρε ευτυχία!... Σε κανέναν δε χαρίζεσαι για πολύ… Αγαπημένο μου στήθος, κουράστηκα απ’ το κλάμα, απόκαμα. Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς απόψε, μου είπανε.
Ίσως τα πούμε αύριο. Ίσως όχι.
Ο Θεός ξέρει. Εγώ αδυνατώ να καταλάβω…"

Καληνύχτα!...αντίο!...!!!

Λουλοπούλου Χρυσούλα
Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας