Ακαδημία ποδοσφαίρου "ΕΝΙΠΕΑ" Ιτέας

Πόσες φορές δεν ακούστηκε από ειδικούς να λένε με στόμφο ότι "Υπάρχουν πολλά ταλέντα στην περιοχή μας αλλά δεν αξιοποιούνται", ή ότι "Ο μικρός είναι παικταράς που βγάζει μάτια" και άλλα τέτοια;
Πολλές φορές.
Είναι έτσι όμως τα πράγματα;
Για τον κάθε πιτσιρικά που ξεκινάει το λαοφιλές άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο η επιτυχία του (πόσο καλά μπορεί να παίξει δηλαδή, και πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει) εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Και όπως γνωρίζουν όσοι από μικροί ασχολήθηκαν με το "τόπι" το οικοδόμημα του τοπικού ποδοσφαίρου στηρίζεται σε τρείς πυλώνες:
Τους γονείς, τους παράγοντες και κυρίως τον προπονητή.
Αν λείπει κάποια από τις τρεις αυτές λειτουργίες, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για αθλητή που μπορεί να φτάσει σε κάποιο επίπεδο.

Κύριος παράγοντας λοιπόν η προσωπικότητα του προπονητή που πρέπει να έχει πάρα πολλά στοιχεία γιατί καλείται να επιτελέσει ένα δύσκολο κι εξαιρετικά περίπλοκο έργο.
Και το ρολό αυτό φέτος έρχεται να παίξει στην Ακαδημία του ΕΝΙΠΕΑ Ιτέας ο εξαίρετος γυμναστής, (Ειδικευόμενος στο ποδόσφαιρο) Απόστολος Τσερέπης.

Σίγουρα ο στόχος σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου είναι ή πρέπει να είναι η άθληση κι η χαρά των παιδιών σε συνδυασμό με την εκμάθηση των βασικών αρχών του ποδοσφαίρου.
Παράλληλα όμως είναι κι όσο γίνεται καλύτερη αξιοποίηση κι ανάπτυξη των παιδιών που θεωρούνται ή είναι "ταλέντα".

Εκτός όμως όλων αυτών, εδώ έρχεται και μπαίνει ένα ακόμα μεγάλο θέμα.
Προπονώντας τα παιδιά για να γίνουν ποδοσφαιριστές πρέπει να εκπαιδεύονται ώστε να γίνουν αρχικά καλοί άνθρωποι και φίλαθλοι καλοί. Μαθαίνοντας το παιγνίδι μέσα πάντα από το "ευ αγωνίζεσθε" μαθαίνουν να σέβονται τον αντίπαλο, να εκτιμούν την ήττα όσο και τη νίκη και να δίνουν το παράδειγμα και όταν είναι μικρά, αλλά κυρίως όταν ενηλικιωθούν για να εξαλειφθούν επιτέλους τα φαινόμενα βίας που λαμβάνουν χώρα στο χώρο του ποδοσφαίρου, σε όλα τα επίπεδα.

Βλέποντας πιο πάνω στη φωτογραφία τους πιτσιρικάδες της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου Ενιπέα Ιτέας, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να κάνω μερικά σχόλια για το ποδόσφαιρο σ’ αυτήν την ηλικία, παλιότερα και τώρα.
Σε ένα κόσμο σήμερα που τα παιδιά δεν μπορούν πια να παίξουν έξω χωρίς επιτήρηση και επίβλεψη, οι γονείς κατά πρώτον και οι προπονητές μετά έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο.

Παλιότερα δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Τα παιδιά και κυρίως τα αγόρια δεν ήταν κλεισμένα στο σπίτι με γονείς τρομοκρατημένους από την κυκλοφορία και την πιθανότητα τόσων κινδύνων, κυρίως στις πόλεις. Και τα παιδιά εκείνο τον καιρό δεν έπαιζαν μόνο ποδόσφαιρο αλλά σκαρφάλωναν στα δέντρα, έπαιζαν, έφτιαχναν κρυψώνες και εξερευνούσαν όλες τις γειτονιές του χωριού. Η έλλειψη κίνδυνου, και η ικανότητα να ρισκάρουν, που μάθαιναν από αυτές τις εμπειρίες, τα έκαναν να απολαμβάνουν το παιχνίδι τους περισσότερο.
Όσο για το ποδόσφαιρο τώρα στις αλάνες του χωριού, το κάθε παιδί στην γειτονιά μπορούσε να συμμετέχει. Μπορεί να ντρεπόσουν που σε διάλεγαν τελευταίο αλλά τουλάχιστον έπαιζες.
Τα παιδιά επίσης μάθαιναν να παίζουν σε διαφορετικές θέσεις.
Μπορεί να ήσουν τερματοφύλακας μια μέρα και να έπαιζες αμυντικός την επόμενη.
Το σίγουρο ήταν ότι είχες μια ολοκληρωμένη ποδοσφαιρική εκπαίδευση.
Επίσης έπαιζες εναντίον μεγαλύτερων παιδιών, και αν δεν μπορούσες να τους φτάσεις σωματικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις δικές σου εμπνεύσεις για να μπορέσεις να τους ανταγωνιστείς και ν’ ανταπεξέλθεις.
Και έτσι τα παιδιά μάθαιναν το ένα από το άλλο.

Σήμερα όμως τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από τους μεγάλους.
Και καθώς οι οικογένειες δεν έχουν πια χρόνο, το μεγάλο βάρος πέφτει στους προπονητές που πρέπει να εκμεταλλεύονται κάθε λεπτό, για να αναπτύξουν σ΄αυτά το σωστό ποδόσφαιρο.
Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστούς ποδοσφαιριστές ξανά, πρέπει να δώσουμε το παιχνίδι πίσω στα παιδιά. Γι΄ αυτά η μπάλα συνεχίζει να είναι απλά ένα όμορφο παιχνίδι, και το σημαντικότερο ένα παιχνίδι διασκεδαστικό.
Μόνο άμα δίνουμε προτεραιότητα στα παιδιά αναπτύσσονται καλύτερα σαν άνθρωποι, αλλά και αναπτύσσουν πάθος για το άθλημα κι εν προκειμένου για το ποδόσφαιρο.
Κι αν αυτό το μήνυμα καταφέρουμε να το περάσουμε μπορούμε να φέρουμε μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών στον ΕΝΙΠΕΑ που θα παίζει δημιουργικά και χωρίς φόβο, που θα λύνει τα προβλήματα στο γήπεδο, και που θα απολαμβάνει το παιχνίδι.
Παίχτες δηλαδή που παίζουν πάντα για να κερδίσουν.

Ένα είναι σίγουρο, ότι τα παιδιά που θα περάσουν από την Ακαδημία του ΕΝΙΠΕΑ μπορεί και κανένα να μη μπορέσει να γίνει ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου, όλα σίγουρα όμως τούτα τα παιδιά μπορούν να γίνουν καλοί και γνήσιοι φίλαθλοι.
Ας μην αφήσουμε λοιπόν να πάει χαμένη κι ετούτη η ευκαιρία για τον τόπο μας.
Καλή αρχή σε όλους...!!!